راهنمای کتاب روانشناسی تربیتی (ارشد پیام نور)

نمای کلی فصل به صورت نمودار

شرح درس به زبان ساده

سوالات طبقه بندی شده ادوار گذشته

سوالات پرتکرار

سوالات آزمون در آزمون (مرور فصل)

پاسخنامه کلیدی

سوالات پیشنهادی

ارائه خلاصه هر فصل به صورت فلش کارت

جدیدترین سوالات ادوار گذشته

فصل اول: مقدمه ای بر روان شناسی تربیتی

مقدمه ای بر روان شناسی تربیتی

از دانشجویان انتظار می رود پس از مطالعه و یادگیری محتوای این فصل بتوانند:

1. روانشناسی تربیتی را تعریف کنند.
2. تاریخچه شکل گیری روانشناسی تربیتی را توضیح دهند.
3. مباحث مربوط به ماهیت یا اصالت وجودی رشته روانشناسی تربیتی را بیان کنند.
4. یادگیری را تعریف کنند و ملاک های تشخیص آن را توضیح دهند.
5. تفاوت بین معلمان خبره و اثربخش را بیان کنند.
6. آموزش را تعریف کرده و تفاوت آن با تدریس را بیان کنند.
7. انواع مختلف دانش حرفه ای برای برای موفقیت در تدریس را توضیح دهند.
8. مهارت های حرفه ای تدریس اثربخش را توضیح دهند.
9. بیان کنند که چرا داشتن تعهد و انگیزه برای موفقیت در تدریس مهم است

مقدمه

روان شناسی تربیتی به عنوان یک رشته علمی که آموزش و یادگیری را مورد مطالعه قرار می دهد در اواخر قرن نوزدهم توسط پیشگامان روانشناسی بنیان گذاری شد. در شکل گیری اولیه این رشته به طور خاص ویلیام جیمز، جان دیویی وای. آل ثرندایک نقش مهمی داشتند. آنها نشان دادن که چگونه نظریه های شناختی مانند انظریه های یادگیری اولیه قابلیت کاربرد در موقعیتهای آموزشی را دارند.

– ویلیام جیمز:

پس از انتشار نخستین کتاب درسی به نام اصول روانشناسی، مجموعه سخنرانی هایی با عنوان اسخنی با معلمان انجام داد. در این سخنرانیها او کاربردهای روانشناسی در آموزش کودکان را مطرح کرد. او همچنین معتقد بود که آزمایش های روانشناسی چگونگی تدریس اثربخش به کودکان را به ما یاد نمی دهد. او بر اهمیت مشاهده تدریس و یادگیری در کلاس برای بهبود آموزش تاکید داشت. یکی از توصیه های او این بود که برای گسترش فکر کودک باید درس ها را از نقطه ای فراتر از سطح دانش و فهم او آغاز کرد.

– جان دیویی:

دومین شخصیت مهم در شکل گیری روانشناسی تربیتی بود که نیروی محرکه در کاربرد عملی در روانشناسی شد. دیویی نخستین آزمایشگاه روانشناسی تربیتی را در دانشگاه شیکاگو در سال ۱۸۹۴ تأسیس کرد. اما امروزه چندین ایده مهم را مدیون دیویی هستیم؛ نخست اینکه، دیدگاه کودک به عنوان یادگیرنده فعال را به او مدیونیم، دیویی معتقد بود که کودکان از طریق عمل کردن بهتر یاد می گیرند. دوم آنکه، آموزش باید بر کلیت کودک متمرکز باشد و بر سازگاری کودک با محیط تاکید کند. او همچنین معتقد بود که کودکان نباید موضوع های درسی را به صورت محدود آموزش ببینند، بلکه باید یاد بگیرند که چگونه فکر کنند و خود را با محیط بیرون از مدرسه وفق دهند. دیویی تاکید داشت که کودکان باید نحوه ی حل کردن مسائل را یاد بگیرند. سوم اینکه، تمام کودکان سزاوارند از آموزشی شایسته برخوردار شوند. او مصرانه پیگیر آموزش شایسته برای تمام کودکان کار اعم از دختر و پسر و گروه های مختلف اجتماعی، اقتصادی و قومی بود.