راهنمای کتاب حقوق سازمان های بین المللی موسی زاده (خلاصه + سوال)

شـامل

اهداف یادگیری

درخت حافظه

خلاصه درس به صورت مفهومی همراه با سوالات تفکیکی

سوالات تالیفی پایانی همراه با پاسخنامه

سوالات امتحانی همراه با پاسخنامه

نکات کلیدی به صورت فلش کارت

خصوصیات کلی سازمانهای بین المللی

تاریخچه سازمان های بین المللی

پیشرفت تجارت و ارتباطات بین المللی نیاز به ایجاد نهادهای خاص را مشهود ساخت. این نهادها برای اولین بار در یونان و روم باستان تحت عنوان «کنسول» برای حمایت از منافع شهروندان خود که در کشورهای خارجی به تجارت می پرداختند، شکل گرفت و پس از آن با اعزام سفیر به خارج که مسئولیت سیاسی داشت به پیشنهاد ایتالیا تبدیل به سفیر دیپلماتیک دایم شد.

با پیچیدگی روابط و درگیری چندین کشور در مسائل بین المللی، ناتوانی سفرای دایم در حل مسایل جهانی و منطقه ای آشکار شد. بنابراین از نیمه قرن نوزدهم گرایش به تشکیل کنفرانسهای بین المللی (متشکل از نمایندگان کشورها آشکار شد.

از جمله کنفرانس های بین المللی می توان به صلح وستفالی (۱۶۴۸)، کنگره وین (۱۸۱۵)، معاهدات ورسای (۱۹۱۹)، کنفرانس پاریس ۱۸۵۶ (تدوین رژیم حقوقی دریای سیاه)، کنگره برلن (۱۸۷۱)، کنفرانس های ۱۸۸۴ و ۱۸۸۵ برلن (جهت تنظیم فعالیت کشورهای اروپایی در قاره آفریقا)، کنفرانس های لاهه ۱۸۹۹، ۱۹۰۷ (وضع مقررات بین المللی در زمینه جنگ دریایی)، نام برد.

کنگره وین ۱۸۱۵ سیستم کنسرت را ایجاد کرد که اتحاد بین قدرتهای فاتح را به وجود آورد، در قالب سیستم کنسرت چهار کنفرانس: اکس لاشاپل، تروپو، لیباخ و ورونا بین سال های ۱۸۱۸ تا ۱۸۲۲ برگزار شد.

کنسرت اروپا با وقوع جنگ جهانی اول از بین رفت.

معایب نظام کنسرت اروپا عبارتند از:

۱- تشکیل کنفرانس در این نظام به تلاش یکی از کشورها متکی بود و متقاعد کردن دیگر کشورها مشکل بود.

۲- کشور برگزار کننده کنفرانس در دعوت دیگر کشورها برای شرکت در کنفرانس از آزادی برخوردار بود و کشورها حق برابر حضور نداشتند.

٣- تصمیم با اتفاق آراء اتخاذ می شد.